Eén van de vrijwilligerswerkzaamheden bestaat uit meedraaien bij de voedselbank, in Ballon St. Mars, een kwartier rijden van La Guierche. Elke dag is daar wat te doen.
Vrijwilligers genoeg
Er lopen veel vrijwilligers rond. Zo te zien meer dan zelfs nodig. De meesten van middelbare leeftijd en ouder, een vrouw van een jaar of veertig en een jongen van achttien heb ik in de eerste twee dagen ontwaard.
Veel wonen om de hoek, hebben niet veel om handen, en komen voor de gezelligheid in het officieuze buurthuis van Ballon st. Mars. Dominique die me de eerste dag een beetje de weg wijst, is zowel vrijwilliger als klant.
Extreem jaloerse echtgenoot
Persoonlijke informatie wordt binnen vijf minuten op tafel gelegd. “Ik heb altijd personeelszaken gedaan, maar nooit voltijd. Ik kon dus weinig pensioen opbouwen. Niet dat ik niet wilde, maar mijn extreem jaloerse man verbood mij veel te werken, want buitenshuis zou ik zomaar een andere man kunnen tegenkomen. Uiteindelijk heb ik hem verlaten, maar nu zit ik met een heel klein pensioen.”
Druk en rumoerig
De eerste dag kijk ik het een beetje aan. Wat een hoop lawaaipapagaaien. Binnen enkele minuten na het eerste gesprek met Dominique, onderbreekt ene Jacqueline ons. Ik gebaar voorzichtig dat ik het niet zo op prijs stel. “Dat doet ze de hele tijd, niet opletten”, zegt Dominique. Sandrina, een kleine tengere, zeer expressieve vrouw van achter in de dertig, maakt non stop geintjes en praat, praat en praat nog eens. Rémy, de chauffeur met cowboyhoed die de ‘bénéficiers’ (waarover later) ophaalt, hoort zichzelf heel graag luid praten. Hij domineert meteen het gesprek aan de koffietafel. Het is me na een half uur al te veel.
Crêpes bakken
Drie mensen staan crêpes te bakken voor een feestje de volgende dag, onder leiding van Pauline, met wie ik mijn sollicitatiegesprek heb gevoerd. Ik besluit mij af te zonderen van die herrie en mee te bakken. Een vierde bereidt telkens het pannenkoekenbeslag. “Gevarieerde baan heb je”. “Jazeker”, beaamt Pauline, “geen dag is hetzelfde.” Ondertussen zoek ik uit hoe alles werkt: het ‘vuur’ wordt een tikkie aangewakkerd en al snel leer ik hoe ik efficiënt het beslag in de vormpjes giet en wanneer de crêpes gaar zijn. Na 1,5 uur is het doel van 300 ‘Amerikaans formaat’ pannenkoekjes gehaald. Schoonmaken met zijn allen en mijn eerste ochtend (10-12.30 uur) zit er al weer op.
Ha Erica
Leuk om te lezen over al dat vrijwilligerswerk op het platteland en knap dat je toch snel aansluiting vindt daar in the middle of nowhere.Geloof dat ik me daar maar verloren zou voelen
Wijj waren een paar nachtjes bij mijn neef in Malaga Schitterend huis in de bergen Beetje afrikaans ingericht Heel basic maar heel mooi met van die prachtige houten deuren.We dachten aan een zonnig weekendje Werden verrast met 7 graden en steenkoud Dus snotverkouden terug maar verder wel heel gezellig en nog een dagje Grenada gedaan Prachtig die Moorse architectuur!! Nou tot later Liefs
Hallo Erica, fijn weer wat van je belevenissen te lezen. Zo te lezen heb je het goed naar je zin, je gaat met veel mensen om.
Doe je best!!