Twee maanden door de VS en Canada reizen, doet je weer anders kijken naar de mens, vooral de Amerikaanse mens. Opvallend: veulste te vaak veulste dik; het is een nationale ziekte. En een land van uitersten.

Ik fotografeer Amerikanen vanaf begin 80-er jaren toen het me al opviel dat ze veel zwaarder zijn dan wij. Dat is in de loop der jaren alleen maar erger geworden. In de 90-er jaren schreef ik al bij mijn foto’s “de Amerikaan eet, en eet, en eet”.

Het werkwoord ‘bewegen’ komt bij velen evenmin in hun woordenlijst voor. Dus tel maar op… Eigenlijk is het heel sneu, vooral als je ziet dat velen niet meer normaal kunnen lopen. En over de gezondheidsproblemen gaan we het helemaal niet hebben.

Amerika heeft een groot probleem met vetzucht of wat meer omfloerst gezegd: obesitas.

Land van uitersten

Van het ene uiterste val je in het andere. Mensen die werkelijk geen enkele aandacht aan zichzelf besteden tegenover overdadige oogmake-up met volop valse wimpers en je tegemoet schitterende oogschaduw. Overdag hè, niet voor een avondje uit.

Verder lijkt het er ook niet toe te doen hoe iemand in de dienstverlening eruit ziet. Te zwaar telt al helemaal niet mee, maar groene, kromme nagels van een roofvogel kan ook zo maar. Ik werd een keer in het hotel hierdoor zó afgeleid, dat ik bijna vergat te antwoorden op de vragen van deze receptioniste.

Lange nagels, je kunt er tegenwoordig best mee werken op een ’touch screen’.

Vriendelijk

Iedereen is overal even vriendelijk, meer dan ik van de Nederlandse horecagelegenheden kan zeggen. Dat dan weer wel. Soms ook op het lachwekkende af, voor ons nuchtere Nederlanders  Kennelijk maak je altijd een ‘awesome keuze’, wat voor maaltijd je ook kiest. Niet altijd even geloofwaardig, maar geloof me, ik heb dat liever dan het vaak botte gedrag dat je hier aan treft. Of personeel dat eigenlijk geen tijd voor je heeft…

Representatief

In Nederland wordt meestal verwacht dat je er ‘representatief’ uitziet, zeker in hotels. Door de bank genomen betekent dat, dat je je fatsoenlijk kleedt, je nagels en make-up bescheiden houdt en er niet als tientonner uitziet.

Ik heb het eens nagevraagd, maar het Amerikaanse bedrijfsleven mag zijn personeel niet op zijn uiterlijk beoordelen (en ook niet op zijn leeftijd trouwens). Dus je kunt er uitzien als een Gothic Queen en je klanten rot laten schrikken, een werkgever mag je daarop niet afwijzen. Op zich natuurlijk een schone zaak, maar dat daarbij niet wordt bedacht dat je uiterlijk je boodschap in de weg kan staan, is blijkbaar secundair. Vooral in de dienstverlening is dat natuurlijk wel een punt. Je wilt klanten voor je winnen, niet afschrikken of helemaal afleiden van wat je probeert uit te stralen als bedrijf.

Als iemand er zo anders uitziet dan wat je verwacht bij een bepaald bedrijf – en ik heb het hier vooral over de horeca, dé dienstverleners – dan hoor je misschien niet eens wat hij of zij zegt. Of je krijgt meteen allerlei vooroordelen en behandelt die persoon anders dan als hij of zij er ‘neutraler’ zou uitzien. Of je loopt gewoon weg. Dág klant.

Zakelijk bekeken

Vind mij maar ouderwets, maar ik word toch echt liever te woord gestaan door iemand die het een beetje bescheiden houdt, op alle vlakken. Als je het zakelijk bekijkt, gaat het om de klant en de vertegenwoordiging van je bedrijf, niet om jou als werknemer. Er kan zoveel meer dan vroeger, maar het is toch wel belangrijk om te bedenken wat voor soort bedrijf je bent en welke mensen daar goed bij passen. Misschien zijn ze er in Amerika aan gewend dat alles kan op dit vlak, maar er lopen ook veel Europeanen rond die daar vaak anders over denken.

Zoals met vele dingen in Amerika, slaan ze op dit vlak ook weer door. Ik heb het al eerder gezegd: een land van uitersten.