Vorig jaar in La Guierche – vlakbij Le Mans – was ik al niet zo te spreken over het OV. Hier is het ook niet echt hemel op aarde, tenminste vanuit Clapiers naar Montpellier. In de stad zelf is het OV natuurlijk een geoliede machine.
Vanuit Clapiers rijden twee bussen, waarvan ik meestal alleen de 22 nodig heb. Die rijdt één keer per uur. Ja, je leest het goed: één keer per uur. En die rijdt niet eens rechtstreeks naar het centrum!
Daar ben ik dan. In Montpellier. Donderdag 5 september 2025. Stralend weer, warm (natuurlijk). Anne-Marie, mijn gastvrouw is zo aardig om mij op te halen. 20 minuten later zijn we in Clapiers, een buitenstadje noordoost van Montpellier.
Daar ontmoet ik Nederlandse echtgenoot Marinus. Het echtpaar is begin tachtig. Het huis is verdeeld in twee zelfvoorzienende verdiepingen.
Met goede zin stappen Hein en ik naar de bushalte naar Disneyland Parijs. Vertrekpunt van mijn trein naar Montpellier. Weer nemen we het ruim… In theorie zijn we ¾ uur voor vertrek op het station.
Veel scholieren rond 8 uur ’s morgens. De ene na de andere bus rijdt ons voorbij, waar blijft de onze? De scholieren zijn al vertrokken.
Eigenlijk gaan we naar Parijs voor Hein . Om zijn favoriete mannenboetiek te bezoeken. En een leuke traktatie aan onszelf voor dat ik twee maanden richting Montpellier verdwijn.
Pierre Talamon
Drie jaar geleden stuitten we op deze boetiek, recht tegenover de metro Hôtel de Ville. Sindsdien: Quant à Paris, op naar Pierre Talamon. Ik verheug me er net zoveel op als Hein.