Zes weken bij een onbekende familie logeren is natuurlijk even afwachten. Uitgebreide correspondentie vooraf met mijn gastvrouw geeft mij een goed gevoel en dat is gebleven, vanaf de eerste tot de laatste dag.
Elkaars eerste
Rustige momenten in huis (het gezin wil niet herkenbaar op de foto)
Ik had me geen betere familie kunnen wensen. De kinderen gaan hun eigen gang. Met Cassandre heb ik nog enig contact; Eli leeft zijn eigen leven. Peggy en Lysian zijn aardig en voorkomend. Ze praten veel met me, geven me tips, we lachen en plagen elkaar (de Franse grappen missen nog wel eens hun doel ) Fijn is dat we een gelijksoortige levensvisie hebben. Als je langer met elkaar bent, vertel je elkaar meer; dat schept een band. Zo meedraaien met een familie bevalt me ook wel. Ik ben geen veeleisende kostganger en pas me gemakkelijk aan, vinden zij. Dat helpt. Bovendien zijn we elkaars eerste. Zij zijn dit avontuur net gestart en hebben meteen iemand zes weken lang in hun huis genomen. Voor mij is zo’n logeerpartij in een ander land ook nieuw.
Voel me snel thuis
Meestal trek ik mijn eigen plan. Soms sjouwen ze me ergens naar toe. Na een week vind ik mijn eigen weg tussen La Chapelle-sur-Erdre en Nantes. Door de stakingen weet ik me al snel te bewegen tussen de verschillende transportmogelijkheden en als het weer beter wordt, pak ik mijn – niet elektrische – fiets.
Vermaak je je wel, zes weken lang?
Mensen vragen me wel eens “Wat ga je doen? Ga je je wel vermaken?” Die tijd is zo voorbij, voorspel ik. En ja, de zes weken vliegen voorbij. Er is meer dan genoeg te doen in Nantes en omgeving. Samen met alle sportactiviteiten zijn mijn dagen meer dan gevuld. Als het weer betert, is het heerlijk om fietstochtjes te maken. Verder studeren op het Frans, rondleidingen doen, naar musea en de film, mijn breiwerkje zo nu en dan oppakken, een boek lezen. ’s Avonds Franse films kijken op zijn tijd.
En veel, zo veel mogelijk kletsen in het Frans. Tenslotte ben ik daarvoor gekomen.
