Twee keer in de week werk ik in de Épicerie Solidaire, een aantal uren in de ochtend. Zo leer je de terugkerende klanten herkennen.
Klanten herkennen
Ik help de vrouw zonder maag weer. Ik begrijp nu beter wat ze wel en niet kan eten. Ze is wat plastisch “bonen gaat niet, dat spoelt gelijk door”. Ze vertelt dat iemand uit haar familie zelfs een schapenmaag ingeplant heeft gekregen.
Het is een stille ochtend deze keer. We wachten met smart op de minibus die de mensen uit de buurt ophaalt. Die arriveert een half uur later dan anders vanwege allerlei wegopbrekingen. Dan ineens komt alles tegelijk. Aan de kassa werken we met zijn tweeën en zo hebben we binnen een half uur zeven mensen geholpen.
Ineens een gil
Intussen zitten de mensen gezellig met elkaar koffie te drinken en wat te kletsen. Dan klinkt er ineens een gil. Eén van de klanten ligt op de grond met stuiptrekkingen. Epilepsieaanval, vermoeden we. Een persoon probeert meteen te helpen. Een ander belt de pompiers (brandweer, die hier van alles doet) om te vragen wat ze moeten doen. Een kordate dame van Maison de Projets komt aangesneld en helpt de man weer rust te vinden. Zo nu en dan slaakt hij nog een angstkreet en kijkt verwilderd om zich heen. Dan wordt hij rustig en komt voorzichtig overeind. Zijn gezicht zit vol met bloed. Ongetwijfeld heeft hij tijdens zijn val zich ergens opengehaald.
Ondertussen staan er zeker twintig mensen in de buurt: vrijwilligers, mensen van kantoor, de mensen die met de minibus zijn meegekomen. Ik wacht de afloop niet af en rijd naar huis.
Manusje van alles
Een paar dagen later informeer ik hoe het Patrick is vergaan, de man die ineens op de grond lag. De ‘pompiers’ hebben hem naar het ziekenhuis gebracht en waarschijnlijk ligt hij er vijf dagen later nog, want thuis wordt de telefoon niet opgenomen. Ondertussen zijn we weken verder en ik heb de man nog niet terug gezien.
De pompiers op dit platteland zijn niet alleen brandweermannen, maar ook ziekenbroeders, ambulancepersoneel, eerste hulp. Hier schijnen ze zelfs wespennesten te verwijderen. Ze zijn het manusje van alles op het platteland.
Het leven gaat verder
Het leven op de voedselbank gaat verder en de klanten vertellen zo hun verhalen. Het kan zomaar intiem worden, maar er worden dan meteen veel grappen over gemaakt. Een oudere dame heeft last van “fuites”; ze kan niet altijd haar plas ophouden. Ze is op zoek naar een soort maandverband wat dat ongerief opvangt. In de voedselbank is natuurlijk niet zoveel keuze als in de supermarkt, dus er wordt uitgebreid bediscussieerd welke soort ze nou moet hebben. Met elastiek om haar benen “Dat blijft het lekker zitten” of toch maar die met die zijflapjes of toch die andere zonder?
Na een minuut of vijf wordt de keuze gemaakt en we gaan verder met de wortels, de boontjes en het vlees.