Ik val met mijn neus in de tomaten, een festival in Clapiers: Le festival de la tomate.
Eco ipv het Nederlandse bio
Het blijkt zo’n gezellige biomarkt (dat heet hier ‘eco’) te zijn, met zo nu en dan een tomaat tussen de flessen gember met kurkuma, de bijzondere hete sauzen, de redelijk lekker geurende zepen, de tafel vol knoflookstrengen, de kraam met de meest uiteenlopende messen voor in de keuken en om het wild te villen en het heerlijk ogende Franse brood.
Lekker druk, met veel kinderen natuurlijk. Ik slenter wat rond. Uiteindelijk vlei ik mij neer aan een picknicktafel. Er zijn natuurlijk allerlei eettentjes, maar ik heb net uitgebreid ontbeten, dus geen trek in gefrituurde uienringen, terwijl ik die héél lekker vind.
Uitgesproken?
Mijn ogen trekken – het zal je niet verbazen – naar mensen die iets bijzonders dragen. Het begint met een stel met zeer kleurrijke brillen, maar tot een gesprek komt het niet, want ik raak ze telkens uit het oog. Gelukkig komt er een vrouw tegenover mij zitten met opvallende sieraden. Een klein gesprek ontspint zich. En ze straalt dat ik haar sieraden überhaupt opgemerkt heb.
Dan gaat de band spelen. Een vrolijke groep, grappig verklede jongeren die erop los toeteren en trommelen. Dat geeft een heerlijke sfeer aan deze zonovergoten dag.
Mengeling Frans en Engels
Een man met een interessant overhemd trekt mijn aandacht. Hij heeft er allerlei figuren op geborduurd. Ik spreek hem aan. In zijn beste Frans legt hij me uit dat hij het overhemd bij Zara heeft gekocht en vervolgens het alfabet is langs gegaan en zo figuren heeft geborduurd. De A van apple, de B van bear etc. Het mannenkoppel komt uit Sydney en de man van het hemd gaat drie weken Frans studeren in Montpellier. Onze conversatie is een mengeling van Frans en Engels.
Ik sta op het punt te vertrekken en loop dan tegen een vrouw aan met een werkelijk práchtige bril. Ik geef haar een groot compliment, ook over haar jurk. Haar man vraagt: “Staat u nou mijn vrouw te versieren?” Goed gevoel voor humor, die Fransman.