Hier het vervolg van deel 1, een enerverende dag uit met de meisjes.
Onderbreken
De vrouwen stellen me regelmatig vragen, maar wachten vaak mijn antwoord niet af. Anne-Marie zegt dat het heel normaal is bij de Fransen:
dat ze je niet laten uitpraten. Voor een buitenlander die zich het Frans probeert eigen te maken, is dat een tikkeltje frustrerend. Ik zoek vaak naar woorden, de juiste formulering. Tegelijkertijd kan het me geen bal schelen. Al die indrukken elke dag, het geworstel met die taal. Het vreet energie. Ik ben ook geen twintig meer.
Tempo slak
Het valt me op, dat de dames nogal traag op dingen reageren en dat er nog wel eens misverstanden ontstaan. Er wordt zoveel getut, niet goed opgelet, dingen vergeten, traag bewogen. Het lijkt wel of hun hoofd niet op hun schouders staat. Bij alle drie hè! Anne-Marie is nogal vergeetachtig en warrig. Het hoort bij de leeftijd. Ik ben ook zo. Maar drie van dat soort vrouwen bij elkaar, is toch iets te veel. Het leeftijdsverschil tussen de andere vrouwen en mij is maar vijf tot acht jaar. Toch is er een wereld van verschil. Ik voel me een jonge hinde, ondanks al die artrose in mijn lijf. Zij zijn gewoonweg een stel oude wijven in tempo slak. Maar natuurlijk verder heel vriendelijk.
Waar is de telefoon?
Anne-Marie vergeet voortdurend haar telefoon die dag (op andere dagen trouwens ook). Ook om hem op te laden. Niet zo gek, als je dat ding zo weinig gebruikt, maar wel onhandig als je bereikbaar wilt zijn voor je man of als je google nodig hebt. Ze kent de weg uit haar hoofd, maar er moet niet iets afwijken want dan zijn we verloren. Nou ja, ik ben er ook nog (met google), maar dat terzijde.
In auto wil ze hem opladen, maar de kabel blijkt niet te werken. Dan maar bij haar vriendin. Vergeet ze. Ik ook, om haar te helpen herinneren. Dan maar in het restaurant. Ze heeft vervolgens de oplaadkabel bij zich, maar de telefoon ligt bij Brigitte.
Volautomaat?
Dus als we dan aan het eind van de middag weer in de auto stappen, moet de telefoon bij haar vriendin opgehaald worden. Vanaf de parkeerplaats rijden we naar het appartement van Brigitte, waar je natuurlijk niet kunt parkeren. Dus wordt er ergens tussenin waar het niet mag, even de auto weggezet. Het gedoe daarna om die auto weer op de weg te krijgen, daarbij zakt de moed me in de schoenen. Maar goed, we komen er. De versnellingsbak heeft het weer zwaar te verduren onderweg, maar uiteindelijk zit de vaart erin. Op de terugweg verzucht ze “misschien moet ik eens volautomaat kopen”.