Lichtflitsen in de ogen, ’s nachts. Dit duurt al maanden, maar wordt het nou erger? Ik besluit mijn huisarts in Hoorn te raadplegen. “Laat direct checken in de Oogkliniek, kan heel gevaarlijk zijn voor je zicht. Oh, je zit in Frankrijk. Dan kun je maar beter terugkomen”, zo ongeveer luidt de boodschap.
Ik kom niet terug, roep ik
“Ik ga echt niet terugkomen”, roep ik door de telefoon. “Ik raadpleeg hier wel een dokter.” Donderdagmiddag zit ik met Anne-Marie aan de computer om een afspraak te maken via een algemene afsprakensite voor dokters. Tot vijf, zes keer toe moet ik dat vermaledijde formulier invullen, want zodra ik op de verkeerde kant van de muis druk floept het ding weg en kan ik opnieuw beginnen. Uiteindelijk wordt een afspraak bevestigd op de site op maandagmiddag om 14.40 uur, met ene dokter Samson.
Precies op tijd
Precies op de afgesproken tijd stap ik de praktijk binnen. Na vijf minuten volgen een moeder en zoon. Weer vijf minuten later komt de dokter en neemt hen meteen mee, zonder maar zelfs naar ons te kijken. “Wat nu??”, roep ik halfzacht richting de dokter. Hij hoort het niet. Weer een kwartier gaat voorbij en dan verschijnt de dokter opnieuw met zijn hoofd om de hoek en kijkt ons wat verbaasd aan als ik me nu luid en duidelijk meld. “Wie bent u, heeft u een afspraak?” Lang verhaal kort: de afspraak is kennelijk niet doorgekomen. Stomme site. Eerst een enorm gedoe om die afspraak geregistreerd te krijgen en dan is die niet eens doorgekomen! De dokter is de beroerdste niet en helpt me tussendoor. Hij kijkt ernstig als ik het verhaal vertel en adviseert me meteen mijn ogen te laten nakijken. Hij geeft een brief mee. Even ter plekke 30 euro afrekenen graag en we rijden meteen door naar het ziekenhuis, eerste hulp.
Hoofd en nek
We belanden we op de Eerste Hulp Tête et Cou: hoofd en nek. Ik ben nog nooit op de Eerste hulp geweest, maar weet uit andere bronnen dat het altijd uuuuuren duurt. En ja, hoor bij de receptie hangt al bij voorbaat een briefje in de woorden van “de wachttijd valt niet te plannen of te kwantificeren, neem uw tijd.”
De wachtkamer huist minstens tien patiënten. Wat ga ik al die tijd doen? Mijn telefoon heeft niet genoeg batterij om de hele tijd mee te spelen, mijn powerbank ligt thuis. Ik heb niets te lezen meegenomen. Anne-Marie vertrekt uiteraard.
Gelukkig blijkt er een tijdschriftenkiosk in het ziekenhuis te zijn. Isabelle Huppert lacht me op de voorpagina van de Elle toe. Franser kan het niet.
Het is 16.00 uur.
Wordt vervolgd: Zie deel 2