Wat een verrassing. Al binnen een kwartier komt een vrouw op hardroze ziekenhuisklompen mij uit de wachtkamer Eerste Hulp “Tête et Cou” ophalen. Ze stelt vragen, doet een leestest en druppelt wat in mijn ogen. Heeft ze zich eigenlijk voorgesteld? Ik kan het me niet eens herinneren. Wel weet ik dat ik haar een compliment heb gegeven over haar roze klompen.
Elke drie minuten druppelen
Ze zet me in de wachtkamer met de opdracht “elke drie minuten indruppelen. Dat verwijdt uw pupillen. Na ongeveer 20 minuten kom ik u weer halen.” Na die 20 minuten komt ze even polshoogte nemen en zegt dat het nog even kan wachten. Dan worden de mensen naast mij uitgenodigd binnen te komen. De deur gaat dicht. Zo langzamerhand wordt het zicht aan de randen van mijn ogen wazig. Mijn pupillen zijn zo groot als knikkers. Ik kan wel nog lezen, maar doe liever mijn ogen dicht.
Intussen komen brancards af en aan. Hier zijn de sapeurs-pompiers aan het werk. Tussendoor zie ik een mevrouw de spreekkamer ingaan met een ooglapje; ze komt er weer uit zonder. Weer een kwartier later ligt ze gestrekt op een brancard.
Na een kwartier is het gesprek binnen afgelopen, maar de mevrouw die mij helpt, blijft binnen met een collega. Dat duurt maar en dat duurt maar. Op een gegeven moment (die 20 minuten zijn al drie kwartier geworden) steek ik mijn hoofd om de hoek met de vraag “U vergeet mij toch niet?” Na een uur word ik eindelijk binnengeroepen.
Fel licht In mijn ogen
Fel licht wordt in alle hoeken en gaten van mijn ogen geschenen. “Kijk naar rechts, kijk naar links, kijk naar boven, kijk naar beneden.” De bevelen volgen elkaar snel op. Ik zie zowat sterretjes door die enorme lichtbundel.
Ze is klaar. En? Netvliesloslating? Moet ik stantepede geopereerd worden, dagen in een Frans ziekenhuis liggen? Allerlei moeilijke Franse medische termen begrijpen? Alle scenario’s floepen door mijn hoofd.
Ze kijkt me ernstig aan: “Mevrouw, er is helemaal niets aan de hand met uw ogen!” Ze legt nog uit waarop ik moet letten als het netvlies wel loslaat en hoe snel je dan moet acteren. Ik ben zo opgelucht dat ik vergeet te vragen waarom die lichtflitsen er dan wel waren.
Ik krijg wat papieren mee en over één tot twee maanden ligt de factuur op de mat. Het is 18.00 uur.