4 kinderen en 11 kleinkinderen, zoveel zijn het er in deze familie. Elke maand is er wel een zondag waarop de verjaardag(en) worden gevierd. Maar ze zijn er ook voor elkaar bij een sterfgeval.
Ik ben geen grote families gewend en zeker geen grote die hecht zijn. Het is leuk om te zien hoe ze met elkaar omgaan en hoe ze ook snel voor elkaar klaar staan. Twee broers wonen in Montpellier, één in Béziers en de dochter woont in de buurt van Marseille, het verst weg, 1,5 tot 2 uur rijden van Montpellier.
Het enige meisje
De enige vrouw – Karen – in het gezelschap is opgegroeid met drie broers. Die heeft al jong geleerd voor zichzelf op te komen en haar broer vertelt dat ze vroeger een halve jongen was. Ze vocht ook altijd met de jongens, thuis maar ook op school. Die liet zich niet kaas van de brood eten. Nog niet trouwens. Ze komt ongeveer één keer per twee weken langs omdat ze dan in de buurt werkt. Eten en een nachtje slapen en de volgende dag hier thuiswerken. Ze vindt het gezellig dat ik erbij ben, maar dat niet moet niet te lang duren. Ze heeft haar moeder graag voor zichzelf. Dat merk je aan haar lichaamstaal. Een broer beaamt dat. “Als mijn moeder te lang met een andere vrouw praat, dan onderbreekt ze het gesprek.” Anne-Marie ziet dat ze dat ook met haar broers doet, in iets mindere mate.
Verjaardagen
De verjaardagen worden altijd hier ter plekke gevierd. De eerste maak ik mee als koud ben geland. Op zondag 7 september wordt één van de kleinzoons 17 jaar oud.
Anne-Marie zorgt voor zoetigheid, waaronder de nutellarol. Een plak cake, gebakken in de oven, besmeerd met Nutella en opgerold. Verplicht. Anders krijgt ze klachten.
Klokslag half 4 komt iedereen binnen. De drie zoons met hun vrouwen, de dochter is afwezig. Dan een stuk of 8,9 jongens, ik raak de tel kwijt. De meesten zijn tieners, ook twee studenten van hooguit begin 20. Eentje heeft zo’n heel dun gekweekt snorretje op zijn bovenlip, à la Errol Flynn. Best cool.
De broers lijken het heel goed met elkaar te kunnen vinden. Het kaatst heen en weer. Ze nemen ook de moeite om met mij te converseren.
Na afloop zegt Anne-Marie: “ik ben heel blij als ze komen, maar ook zeer content als ze weer vertrokken zijn.”
In oktober zijn er vier verjaardagen die op dezelfde dag gevierd worden. Deze keer is het een soort brunch. Anne-Marie pakt niet meer zo uit als voorheen. ”Bijna alles komt van de bakker en de supermarkt. Vroeger bakte ik nog wel het een en ander, maar ik heb er geen zin meer in”, legt ze uit. De nutellataart is deze keer afwezig.
Sterfgeval
Anne-Marie’s zuster komt te overlijden. Binnen de kortste keren bellen de broers met elkaar hoe ze naar de uitvaart in Reims gaan (800 km hier vandaan) gaan, wie meegaat, wie rijdt, etc. De dochter zit in Brazilië. Voor Marinus is het te vermoeiend. Gelukkig wil één van de kleindochters zich ontfermen over haar grootvader, althans op dag 2. Zij komt vers uit Senegal, waar ze een half jaar gewerkt heeft, en wil graag bij haar grootouders logeren. Alleen de eerste avond wordt mij gevraagd te zorgen voor het avondeten. De volgende dag arriveert Sarah, bekaf natuurlijk. Maar ’s avonds eet ze gezellig samen met haar opa en eet ik voor de eerste keer alleen.