De schone kunsten, ja die horen er ook bij.
In een kerk vind ik een prachtige installatie van JR, die ik ken van de film Visages, Villages met Agnes Varda. Hij schijnt hier een hele pief te zijn. Beelden zeggen meer dan woorden, dus….
Nors
Dan Musée Fabre, hét museum van Montpellier, met Pierre Soulages en zijn outre noir collectie. Ik heb nog nooit van de man gehoord, maar hij blijkt wereldberoemd te zijn. Waar ik de kerk zo kon binnenlopen, is dat hier andere koek.
Er staan maar een paar mensen voor me in de rij, maar er zit geen enkele beweging in. De bewaking – de tasjescontroleurs – bestaat uit één man en één vrouw. Ze doen enorm hun best belangrijk te zijn. Vooral de man scoort hoog in heel streng kijken en commanderend optreden. “Ja, nee, gaat u opzij, Wacht u even. Een beetje geduld graag. Een beetje naar voren, nee toch maar iets naar achteren.” Er kan geen lachje vanaf. De vrouw kijkt ook streng, maar lijkt een tikkeltje meer benaderbaar als ze dingen moet regelen met mensen die kennelijk voorrang hebben. Hij blijft nors en gebiedend kijken. Ondertussen staan we zeker al 10 minuten te wachten op “ik weet het niet”.
Lijdzaam wachten
Het valt me regelmatig op dat Fransen vaak geen vragen stellen en gewoon lijdzaam wachten. Totdat het over is. Als de tram bijvoorbeeld zo maar vijf minuten blijft staan, zonder enige vorm van communicatie, blijft iedereen gewoon op zijn telefoon kijken en wacht af. Zo in tegenstelling met hun eeuwige demonstratiezin!
We wachten nog eens vijf minuten en dan mogen we ineens wel naar binnen. Natuurlijk worden de tassen gecontroleerd en natuurlijk kijkt de man nog even bars, maar nu sta ik in de hal en kan ik een kaartje kopen.
Outre noir, zwarte schilderijen
Ook hier laat ik het vooral bij beelden. Soulages is vooral beroemd geworden door zijn zwarte schilderijen. Niet iets wat me nou meteen aanspreekt, maar eerlijk is eerlijk, ik raak gefascineerd en ben zeker 1,5 uur gebleven.
