Place de la Comédie, het centrum van Montpellier. Dit enorme plein is net zoiets als de Dam in Amsterdam, maar dan een stuk gezelliger. Je struikelt meteen over de terrassen, en er is altijd wel iemand die sfeer toevoegt met muziek en zang. Het prachtige theater staat centraal en van hier uit kun je zo de stad verder in.
Na acht weken begin ik de weg te kennen en herkennen. Ik begrijp hoe het OV werkt en waar welke trams zo ongeveer naar toe gaan. Ook de haltes (her)ken ik steeds beter. Een teken dat je de stad in je vingers krijgt.
Ambiance
Vanuit Place de la Comédie waaieren allerlei straatjes uit, een beetje stijgend en dalend. Ze kronkelen door de stad en zo langzamerhand weet ik de vele fijne winkels te vinden zonder Google maps. Zoals in veel grotere Franse steden is de binnenstad alleen voor de piétons, de voetgangers. Het stikt er natuurlijk van de terrassen die je vooral op de vele pleinen en pleintjes vindt, niet tussen de winkels gedrukt zoals je dat zoveel bij ons ziet. In het altijd drukke en gezellige Montpellier zitten de mensen natuurlijk lekker buiten te lunchen. Nog steeds prima weer, begin november. Wil je flaneren, dan kan dat op de grote esplanade, die uitkomt op de Place de la Comédie. Als het warm is zie je de kleine kinderen in de fonteintjes spetteren.
Architectuur
Het fijne aan Montpellier is dat de zichtlijn niet bedorven wordt door hoge moderne gebouwen. Dus je wandelt door een zandkleurige stad, met prachtige en minder goed onderhouden huizen. Beschermd gezicht heet dat. Op één plek na dan waar ze de hoogteregels hebben weten te omzeilen. Niet alleen is dat jammer om die reden, maar het is ook nog eens een spuuglelijk gebouw dat volstrekt detoneert met de rest.
Buiten het centrum mogen ze wel naar hartenlust de hoogte in. Wat vaak resulteert in mooie, smaakvolle appartementsgebouwen. Het licht is hier natuurlijk anders dan thuis, dus een wit gebouw blinkt je hier echt tegemoet. Ik vermoed dat het wit hier ook langer standhoudt, omdat het een stuk minder regent dan bij ons.
De bevolking
Montpellier heeft ruim 300.000 inwoners, waarvan 55.000 studenten. Dat merk je aan alle kanten en zeker in het OV op sommige trajecten. De Université de Montpellier behoort tot de grotere Franse universiteiten. De universiteit dateert uit de dertiende eeuw en is daarmee één van de oudste universiteiten ter wereld. Het lijkt een welvarende stad maar ook hier vind je natuurlijk vele thuislozen. Overigens, niet noodzakelijkerwijs alleen maar Montpellieriens. Het aangename klimaat trekt natuurlijk ook mensen uit koudere streken.
Veel thuislozen
Sommigen zien eruit alsof ze elke dag een klap op hun kop krijgen en zijn luidruchtig. Ik maak wel eens een praatje met een man die altijd op dezelfde plek zit. Hij heeft een open gezicht. Soms ruik ik de alcohol. Hij is wel spraakzaam: “Ik zit hier graag, een beetje afzijdig van de anderen. Er zitten teveel gekken tussen. De vele politie hier vind ik niet hinderlijk. Het geeft me een veiliger gevoel, want je kunt geen twee minuten je spullen hier alleen laten, dan is het weg.” Op een dag besluit ik hem geen geld te geven, maar iets te eten. Zijn oogjes staan wat waterig. Teveel drank op? Hoe dan ook: hij grist het zakje uit mijn handen. “Ha, heerlijk, quiche lorraine”. En voor ik het weet zit de hartige taart al in zijn mond!”
Enkele dagen later word ik benaderd door een man met twee honden. “Heeft u wat te eten of drinken voor me?” Ik besluit op zijn verzoek in te gaan en we zoeken een bakker. Daar gaat hij weg met een opgewarmde quiche, een croissant en flesje water.
Weer een stuk schuldgevoel afgelost.