Vorig jaar in La Guierche – vlakbij Le Mans – was ik al niet zo te spreken over het OV. Hier is het ook niet echt hemel op aarde, tenminste vanuit Clapiers naar Montpellier. In de stad zelf is het OV natuurlijk een geoliede machine.
Nieuwe tramlijn 5
Vanuit Clapiers rijden twee bussen, waarvan ik meestal alleen de 22 nodig heb. Die rijdt één keer per uur. Ja, je leest het goed: één keer per uur. En die rijdt niet eens rechtstreeks naar het centrum!
Eén keer per uur rijdt de bus 22, mijn voornaamste – indirecte -verbinding met de stad en verdere omgeving. Goede planning is vereist!
Met de bus en alle overstappen en wachttijden kost het mij ongeveer een uur om het centrum van Montpellier te bereiken, maar een kilometer of acht van dit dorp. Met de auto ben je er zo. Maar ja, ik heb geen auto. Trouwens ik wil ook helemaal niet rijden naar dat centrum. Alleen eraan denken daar te parkeren brengt me al het zweet op de rug.
Op 18 december is de inauguratie van de nieuwe tramlijn 5, die voor een véél betere verbinding zorgt met Clapiers en waarschijnlijk meer dorpen rondom deze grote stad. Maar ja, nu glinstert daar een fonkelnieuwe trambaan, waarop nog geen tram rijdt. Ik moet het ermee doen.
Gratis OV voor bewoners
Het OV is gratis voor de bewoners van de metropool. Prachtig initiatief dat al jaren bestaat.
En voor mij, als ik hier woon. Dacht ik. Maar dat gaat vast niet gemakkelijk gaan met alle Franse bureaucratie… Precies, dat dus.
De pas kun je aanvragen via internet en na een week komt het antwoord: Geweigerd vanwege onleesbaar document. Natuurlijk laat ik me niet afschepen en doe ik een tweede aanvraag. Dit keer met het beter leesbare verblijfscontract tussen Anne-Marie en mij. Weer gaan enige dagen voorbij en betaal ik het gewone OV-tarief. Hier geen bejaardenkorting.
Non, non, non, non, non
“Weet je wat, laat ik eens naar de TAM gaan, het bureau van het OV in Montpellier”, bedenk ik me dan. “Ik ben er toch.” (om met mijn zus Edith te spreken). Snel word ik geholpen door een aardige maar duidelijk ‘nee-zeggende’ mevrouw. “Ik zie dat u al twee keer een aanvraag heeft ingediend?” “Klopt, ik ben een aanhoudend type.” “Helaas, mevrouw, u heeft er geen recht op vrij reizen. U moet dat en dat papier hebben en dat heeft u niet.” Ze toont me waslijst met mogelijke bewijsstukken, afhankelijk van je status. Ik heb geen status, want ik ben geen permanente bewoner, student, vluchteling, weet ik veel wat. Ik had die lijst wel gezien maar volstrekt anders geïnterpreteerd. Mijn bureaucratische Frans is niet goed genoeg, kennelijk.
Dus “Non, non, non, non, non”, herhaalt haar – toch wel vriendelijke – hoofd.” Teleurgesteld druip ik bijna af.
Daar ligt-ie dan te shinen, de gloednieuwe tramlijn nummer 5. 18 oktober wordt-ie geïnaugureerd. Dan ben ik allang vertrokken, jammer genoeg. Het had me vast veel reistijd gescheeld.
Herstel van de OV app?
Dan bedenk ik me ineens dat mijn TAM-app beroerd werkt. Ik leg haar het probleem uit en ze herstelt mijn app. Ben ik toch niet voor niets gekomen. Als ik weer naar huis vertrek, wil ik zoals eerder mijn kaartje via de app bestellen. “Godverdegodver…, is mijn creditcard van de TAM-app verdwenen. Kan ik niet betalen, want die creditcard ligt thuis en nergens kan ik de volledige gegevens van de kaart op mijn bankrekening vinden. Tegenwoordig is alles afgeschermd en zijn bankgegevens altijd maar half weergegeven. Zit je met je app… Gelukkig zijn er nog automaten bij de tramhaltes, dus dat probleem lost zich wel op.
En nu heb ik alles weer terug geïnstalleerd in de app en staat de tienrittenkaart klaar om gebruikt te worden. Het OV kost me de kop niet, maar gratis is toch leuker, nietwaar?
