Mijn huis heeft een poort. Veel huizen hebben een poort. Daarachter kun je veilig je auto parkeren, is de gedachte hier in Frankrijk. Maar wat een gedoe!
5 minuten extra
Bij het verlaten van het huis moet ik zeker vijf minuten bij mijn vertrek optellen. Eerst de poort openmaken: de onderste sluiting omhoogtrekken, dan de dwarse verbinding ontsluiten. “Welke kant draait de poort ook alweer open??” Kijk naar de scharnieren Erica, dan zie je dat hij naar binnen opent. Oké, oké, ik weet het weer: poort is open, auto gaat in zijn achteruit. De auto staat zo strak mogelijk aan de kant geparkeerd, zodat Kékélia er net langs kan als zij eruit moet. Dus moet ik aan het stuur trekken om de auto midden voor de poort te krijgen.
Ruimtelijk inzicht?
Natuurlijk ruk ik eerst aan de verkeerde kant van het stuur. Ik corrigeer snel. Kan niet anders, anders rijd ik tegen de muur rechts aan. Ik draai wat meer naar links en raak nog nét niet de rechterpoort. Er is genoeg ruimte links, maar ja, ruimtelijk inzicht en enige behendigheid in het achteruit rijden is mij niet gegeven. In mijn spiegels kijken, gewoon achteruit kijken, alles om te voorkomen dat ik te veel rechts blijf hangen. De poort door en nog ff kijken of ik dat witte obstakel rechts buiten niet per ongeluk meeneem. Poeh, het is weer gelukt. Op de stoep kan ik opgelucht ademhalen. Dan pas hoef ik te kijken of er verkeer aankomt Een auto of twee per uur maakt Rue de l’Épine geen héél drukke straat.
Ooit, ooit
En dan te bedenken dat bij mijn oude appartement op de Zeeburgerkade in Amsterdam je héél behendig moest manoeuvreren om je auto tussen de gietijzeren pijlers en de auto’s geparkeerd te krijgen. Achttien jaar is dat gelukt, zonder één kras. Maar ja, je verhuist naar een plek waar je zo inrijdt en sowieso niet vaak elders moeilijk hoeft in te parkeren en dan krijg je dit…
Gratis parkeren tussen de middag
In Le Mans parkeer ik of aan de buitenkant van de stad of bij het zwembad. Beide gratis. In de stad is het natuurlijk tegen betaling. Is het je trouwens wel eens opgevallen dat je in Frankrijk zelden of nooit tussen 12 en 14 uur hoeft te betalen? Dan déjeuneren de Fransen hè en dat moet op je gemak kunnen, zonder je zorgen te maken over de parkeerkosten.
Waar je wel wilt parkeren, is de parkeertijd nog wel eens gelimiteerd. En dat maken ze je écht héél duidelijk. Kijk maar naar onderstaand plaatje.
Terug naar huis
Zo langzamerhand begin ik de vaker gereden routes te herkennen. Ik kan al bijna zonder Google de weg vinden! Ik weet waar de benzine het goedkoopst is. Tip: heel vaak bij de grote supermarchés. Weer in La Guierche aangekomen, begint dat gehannes met de poort en het parkeren opnieuw.
Soms is het al donker. Slechte verlichting en zie dan maar het bij het sluiten van de poort het gaatje te vinden waarin de onderste sluiting moet. Hoewel… er schijnt een lamp op de poortsluiting gericht te zijn. Mij is het nooit opgevallen. In mijn poging de auto strak in te parkeren – op zijn Erica’s – zet ik mijn vehikel kennelijk precies voor de lamp. Gelukkig brengt mijn telefoon, de alleskunner, hier weer uitkomst. Eerst de weg hierheen wijzen en nu nog de zaklantaarn aan zetten en de poort wordt weer stevig verankerd!
P.S. Het is me tóch gelukt tegen de poort aan te rijden; gelukkig geen grote schade.Dat was omdat ik de poort niet wijd genoeg open had gezet en dat dus niet zag, niet omdat ik verkeerd achteruit reed. Dat dan weer niet, gelukkig.