“Oh pardon, excusez-moi, je vous en prie… “ Ze verontschuldigen zich voortdurend, die Fransen. Als je op straat loopt, in het zwembad tegen elkaar aanbotst. Altijd ‘sorry’ op zijn Frans. En ‘wilt u voorgaan’?
Bonjour
Als je begint met een conversatie, hoe klein de vraag ook is, begin je altijd met ‘bonjour’. Ik heb nogal de neiging meteen ter zake te komen, maar dat wordt niet geapprecieerd. Als ik het vergeet te zeggen, dan antwoordt de ander heel nadrukkelijk met ‘bonjour’ en dan volgt het antwoord.
Verder staan ze staan keurig in de rij voor het zwembad, maar bij de bus- of tramhalte valt die beleefdheid ineens weg. Dan is toch wel ieder voor zich. Uitstappers krijgen amper de kans om de tram te verlaten.
Opstaan voor ouderen
Bij het zwembad staan ze wel in de rij.
Is de tram overvol, dan komt het in niemands hoofd op om ouderen – ja, ja, ik hoor daar ook bij – een stoel aan te bieden. Een bus vol pubers, studenten of andersoortige mensen; ze staren voor zich uit, luisteren naar hun muziek of zijn druk met elkaar aan het praten. Ik ben laatst dan ook stomverbaasd als een jonge twintiger mij haar plaats aanbiedt. “Moi”? Zeker wel mevrouw. Ik ga dankbaar zitten, ik loop wat af in die stad!
Mijn moeder was beledigd
Zo’n dertig jaar geleden was ik met mijn moeder in Praag. Toen waren de Nederlanders in het OV net zo weinig oplettend als hier in Frankrijk. Mijn moeder had net haar haar grijs laten worden en toen ze een paar keer een zetel aan geboden kreeg, was ze eigenlijk beledigd. Hoezo, een stoel voor mij, ik ben toch niet oud zeker? Ze was toen rond de 65.
Ik, daarentegen, buit mijn leeftijd soms graag uit. Sta maar op voor mij in een volle bus of tram. Ik bedank je heel graag, met een grote glimlach.
