De koekjes van LU zijn als de koekjes van Verkade. Zoals wij groot zijn geworden met Verkade, zo is elke Fransman opgegroeid met LU en vooral met ‘Le petit-beurre’ van LU.
Vuurtoren als herkenningspunt
In 1850 begint het echtpaar Lefèvre-Utile (afgekort LU) een koekjeswinkel in Nantes. LU ontvangt op de Wereldtentoonstelling van 1900 de enige Grand Prix toegekend aan koekjes en vindt zo zijn eerste internationale erkenning. Het merk baart opzien met zijn gigantische vuurtorens die voor de gelegenheid door architect Auguste Bluyssen werd ontworpen. Eén toren staat er nog; de rest van de fabriek is naar België verhuisd.
De oude LU-fabriek. De linkertoren staat nog. Van de rechterkant is niets meer over.
In 1913 werken 1.200 arbeiders in de fabriek en worden dagelijks 20 ton koekjes fabricereerd. De LU-fabriek fabriceert zelfs zijn eigen grondstoffen: er is een melkfabriek, een eigen boterfabriek en zelfs een analyselaboratorium aanwezig (een unicum aan het begin van de 20e eeuw!). Binnen 50 jaar is het de modernste Franse koekjesfabriek van de Belle Epoque.
Veel aandacht voor reclame
De familie zet al vroeg in op alle vormen van reclame. Omdat het oog ook wat wil wordt er erg goed gekeken naar de verpakkingen van de koekjes. Bekende kunstenaars worden gevraagd voor de campagnes en verpakkingen, zoals de indertijd beroemde Art Nouveau-kunstenaar Alphonse Mucha. De verpakking wordt hét communicatiemiddel voor de koekjes.
Deze doos met Petit-Beurre gaat mee naar huis. Lees hieronder waarom dit koekje zo is vormgegeven.
Waarom ziet Le Petit-Beurre er zo uit?
Elk Fransman is opgegroeid met La Paille d’Or (aardbeienwafeltjes), Le Petit Ecolier (scholiertje) en het natuurlijk Le Petit-Beurre LU. In 1888 startte Louis Lefèvre-Utile dit koekje, met een herkenbaar ribbelrandje.
De vorm van Le Petit-Beurre is niet toevallig gekozen: de 52 ribbels staan voor de 52 weken in elk jaar. De 4 bolle hoeken voor de 4 seizoenen. En de 24 stipjes in het midden voor elk uur van een dag.
Ook in de street art kom je de Petit-Beurre overal tegen. Zelfs schilder Diego Riviera (met Frieda Kahlo aan zijn zijde) houdt een Petit-Beurre vast (detail uit een enorme muurschildering van de stad en zijn bekende personen)
Overal in de stad kom je het koekje tegen, met name in de street art. Natuurlijk heb ik een doos met die koekjes gekocht. Ik kan Nantes niet verlaten zonder Le Petit-Beurre.
Hoe ziet het gebouw van LU er nu uit?
Het huidige gebouw is cultureel centrum met o.a. een theater en café. Ook is er een tentoonstellingsruimte (waar nu een expo over kinderboeken is en ik daar weer wat Franse woorden heb geleerd, bladerend door de uiterst geestige boeken), een bibliotheek/boekenwinkel en een hamman. Het ziet er heel gezellig uit.
Ze hebben de naam LU in ere gehouden; de oude fabriekshal heet nu Le Lieu Unique.