Naast Kékélia woont 82-jarige buurvrouw Jacqueline. Eentje die graag babbelt en de hele tijd grapjes maakt. Altijd in de tuin te vinden, want ze kan moeilijk stil zitten.
Druppelt ze wel genoeg?
Jacqueline (rechts op foto en filmpje) is net geopereerd aan staar en haar ogen doen nog steeds pijn, ondanks het vele druppelen. Hoewel, dat vele druppelen, daar zou het wel eens aan kunnen liggen. Bij de dokter had ze gezegd dat ze zeker druppelt “ALS ik eraan denk”, want Jacqueline is nogal vergeetachtig.
Ze gaat me vandaag helpen met mijn breisel. We bellen bij haar aan. Geen antwoord. Gisteren heeft ze nog geverifieerd of wij vandaag zouden komen. Vandaag heeft Kékélia haar niet opnieuw herinnerd.
Jacqueline, waar ben je?
Kékélia probeert via de telefoon contact te leggen, geen antwoord. Een ‘portable’ heeft ze niet. Haar tweelingzuster woont vijf minuten verderop. Zou ze daar zijn? Ja hoor; en die afspraak? Ze weet het niet zo precies meer. Haar tweelingzuster met de prachtige naam Rémonde spreekt direct haar zorgen uit tegenover mij. Dat kan ik me voorstellen; ik ben hier maar kort, maar ik heb allerlei dingen gemerkt, ook via de verhalen van Kékélia… de voortekenen van dementie liggen op de loer.
Het plaatselijke dialect
Maar goed, we maken het gezellig met een glaasje water. Koffie is niet mijn drank en thee hebben ze niet. De dames zitten naast elkaar en de conversatie gaat over niks, maar er wordt veel gelachen. We hebben het over de uitspraak van het Frans en de dames doen een act in Patois, het plaatselijke dialect.
Jacqueline is Frankrijk nooit uit geweest. Ze vertelt vol trots dat ze wel een keer helemaal naar Valence is gereden. Zij aan het stuur, haar man kon niet rijden. Maar verder dan Frankrijk? Vliegen? Nee, dat zat niet in haar systeem. Zij en haar zuster hebben altijd in de buurt gewoond, eerst een dorp verderop, toen naar La Guierche, waar ze nu al zestig jaar in hetzelfde huis woont. Acht kinderen heeft ze opgevoed: vijf van haar zelf, drie pleegkinderen.
Bijna dood
Even later komt een zoon binnen. Hij checkt zijn moeder Rémonde elke dag, vooral sinds ze laatst zowat het loodje heeft gelegd. Ze had antibiotica (zijn ze dol op in Frankrijk) gehaald en of ze nou de dosis niet goed had gelezen of verkeerd had geïnterpreteerd, ze werd heel ziek. De zoon legt uit: “Een theelepel per keer van die poeder, dat was de bedoeling. Zij had drie soeplepels in één keer ingenomen!” Ze was natuurlijk niet lekker geworden en was naar de apotheek gegaan, die toen maar snel de zoon had gebeld.
Jacqueline herhaalt zich
Intussen legt Jacqueline mij uit hoe ik verder moet breien. Ze herhaalt dat verschillende keren. “Als je bij de volgende moeilijkheid bent, moet je weer langskomen”, nodigt ze me uit. We keren met zijn drieën terug naar huis. Jacqueline herhaalt haar uitnodiging.
Ik ga een stukje frisse lucht scheppen en als ik weer thuis ben, stuurt Kékélia mij een ingesproken bericht van Jacqueline: “Als je bij de volgende moeilijkheid van het breiwerk bent, moet je weer langskomen”. En ze legt nogmaals uit wat ik eerst moet doen.
