De familie neemt me helemaal op in hun bezigheden. In de ochtend word ik meegesleept naar de nieuwe bieb. ’s Middags ga ik op stap met papa Lysian en dochter Cassandre. Het wordt een soort spoorzoeken vandaag. Wij gaan wandelen. Moeder Peggy en zoon Eli doen hetzelfde traject, maar dan rennend.
We moeten ons melden ergens bij de sporthallen van het plaatsje. Daar leggen vrijwilligers heel blij van alles aan je uit, zoals de werking van de kaart van het traject. Of we een kompas hebben. Natuurlijk; alles staat op je telefoon tegenwoordig, toch!
Kaart leren lezen
Lysian vindt dit de ultieme gelegenheid om Cassandre, zijn 11-jarige dochter, te leren hoe je de weg op de kaart moet vinden. Ik ben allang blij dat zij de aangewezen persoon is in het kader van de opvoedkunde, want kaart lezen kan ik ook niet.
De kaart leren lezen krijgt Cassandre snel onder de knie
In het begin snapt ze er geen snars van en blokkeert ze. Papa legt telkens geduldig uit hoe het werkt met het kompas en het Noorden als leidraad. Na een beetje heen en weer geloop in het begin, vindt ze de route. Ik hobbel er lekker achteraan.
Lopend dan wel rennend
Het blijkt een groot festijn. Overal zijn mensen de route aan het zoeken, lopend dan wel rennend. Van die fanatiekelingen die absoluut bij de eersten willen horen, tot mensen met kleine kinderen op de rug of aan de hand, die er een spelletje van maken. Bij ieder markeerpunt moet je je melden. Digitaal natuurlijk!
Zo langzaamaan krijgt Cassandre door hoe het werkt, dat kaartlezen. Ik houd mij nog steeds graag bescheiden op de achtergrond en knik haar regelmatig bemoedigend toe.
Het wordt leuk
Ze begint er zelfs lol in te krijgen en als ze een keer haar vader te slim af is, kijkt ze meer dan triomfantelijk. Nu ze snapt hoe het werkt, laat ze zich niet afleiden door de andere deelnemers om gemakshalve daar als een mak schaap achteraan te gaan. Nee, ze kijkt heel goed op de kaart en bespreekt telkens met haar vader welke kant op te gaan. Een goed team die twee!
Soms onmogelijke afdalingen
Zo nu en dan zijn er van die onmogelijke afdalingen met een even zo onmogelijke weg terug omhoog, op modderige paden. Ze zijn zo lief om me op die punten te ontzien en ik mag wachten tot ze weer terugkomen. Het heeft zo zijn voordelen, ouder zijn en wat minder lenig!
Ruim twee uur doen we over het traject van 5 km. We hebben mazzel, het heeft niet geregend deze middag en we eindigen als 50ste (van de hoeveel?, geen idee). Peggy en Eli doen het beter; zij zitten bij de eerste 30.
Het was een mooi familieuitje!
