In het Fotomuseum in Den Haag toont Hans Eijkelboom zijn werk van de laatste 40 jaar dat gaat over zijn interpretatie van identiteit. Misschien kennen jullie hem wel van die fotoseries waar hij mensen groepeert die op een zelfde manier gekleed gaan.
Uniek in kledinggedrag?
Wat hij wil aangeven, is dat iedereen denkt dat hij op zijn eigen manier uniek gekleed gaat, maar dat we toch veel op elkaar lijken in ons kledinggedrag. We proberen het wel hoor, onze eigen draai aan het heersende modebeeld te geven. Eijkelboom legt echter haarfijn vast dat we kuddedieren zijn. Overigens heeft hij heeft nergens mensen specifiek in jeans gefotografeerd.
Te gemakkelijk denk ik, aangezien de godganse natie die blauwe spijkerbroek – het meest veelzijdige kledingstuk, zoals sommigen zeggen – in de kast heeft hangen.
Interpretatie van identiteit
In de 70-er jaren is hij is met zijn interpretatie van identiteit begonnen. Imago en identiteit avant la lettre. En eerlijk gezegd vind ik die vroegste experimenten het leukst.
Die foto’s van ouders met zoon of dochter. Op de eerste foto’s draagt eenieder wat hij of zij denkt dat het leukste is. Daarna geeft iedere ouder en ieder kind aan hoe hij of zij zijn kind dan wel zijn ouders het liefst gekleed ziet. Het valt me op, dat veel kinderen hun vader graag in kostuum zien. We hebben het hier wel over eind 70-er jaren!
De ideale man
Fantastisch is de interpretatie van identiteit en imago als hij vrouwen vraagt naar hun beeld van de ideale man. Hij laat zich helemaal kleden en grimeren, laat zich pruiken aanmeten en trekt soms zelfs hoge hakken aan om te voldoen aan dat ideaalbeeld. Hilarisch en vooral heel bijzonder om te zien hoe anders hij er telkens uitziet! Zo zie je eens te meer wat andere kleding, maar vooral ook een andere haardracht met iemand kan doen.
Mooi en lelijk in de 80-er jaren
Een ander idee is aan mensen op straat te vragen iemand aan te wijzen die ze mooi vinden en iemand die ze lelijk vinden. Je moet je voorstellen dat dit de 80-er jaren van de vorige eeuw zijn. In de tijd dat ze grote brillen dragen (net zoals nu maar toch ff anders) en hun haar nogal raar zit, zullen we maar zeggen. Kortom: als ik die foto’s bekijk, kan ik niet altijd opmaken wie nou als mooi en wie als lelijk wordt betiteld. Uiterlijk lijkt dus ook heel erg tijdsgebonden te zijn.
Tm 7 januari 2018 in fotomuseum Den Haag .
Gebruik foto met toestemming Fotomuseum Den Haag.
