Een toeristen- en forenzentrein: De boemeltrein van Grasse naar Ventimiglia. 24 haltes en 2 uur van A naar B. Ik pak hem op een woensdagmorgen in Mouans-Sartoux, één halte na Grasse.
Verschillende merknamen SNCF
Vantevoren heb ik een dagpas gekocht, zodat ik overal zonder problemen kan in- en uitstappen.
De SNCF rijdt onder verschillende merknamen door het land. Ik heb jullie al eerder verteld over OUIGO. Nu reis ik in een ZOU. Dat is de merknaam TER Zou!, het regionale spoorwegnetwerk dat de regio Provence-Alpes-Côte d’Azur in Frankrijk bedient .
Het is nog redelijk vroeg als de trein vertrekt en ik heb alle keuze aan zitplaatsen. Aan het raam rechts in de rijrichting is de beste plek, want dan zie ik straks de Middellandse Zee aan mij voorbij trekken. Zo nu en dan, want vaak gehinderd door veel (hoge) woningbouw. Cannes, Juan-le-Pins, Antibes, Nice komen voorbij en nog ruim 15 andere plaatsen. Eindelijk krijg ik een beetje zicht op waar die plaatsen liggen die ik vaker zo achteloos ben gepasseerd zonder me te realiseren waar nu wat ligt. Zo nu en dan zicht op prachtige baaien, zoals bij Cap d’Ail waar ik als tiener één of twee keer feestend heb doorgebracht in een soort jongerenkamp.
Drank
Halverwege krijg ik gezelschap van drie Oostblokkers. Naast mij ruik ik al de drank om 9.30 uur in de morgen. Ze beginnen volop te kletsen en de man tegenover mij trekt een bierblikje open; degene naast mij weigert. Heeft zeker al genoeg gezopen! Weg rust. Bij de volgende halte veins ik te vertrekken en zoek een andere plek. Nog niet zo gemakkelijk, want de trein is intussen behoorlijk vol geraakt met scholieren, dagjesmensen, toeristen, forenzen.
De trein boemelt voort. Op een gegeven moment wil ik naar het toilet. Ik neem mijn waardevolle spullen mee en laat mijn andere tas liggen, om aan te geven dat die stoel bezet is. Als ik terugkom staan er verschillende mensen te gebaren naar mijn tas: “Mevrouw, u moet uw spullen niet zo maar laten liggen. Die worden zo meegenomen.” “Dank u, heel vriendelijk, maar er zitten geen waardevolle spullen in”. “Toch niet meer doen mevrouw. Echt oppassen.” Lief toch?
Na 1,5 uur stap ik uit in Menton. Even langs de kerk en dan sta ik te turen over de Middellandse Zee. Midden oktober en het is stralend weer, 25˚ C.