Daar sta je dan. Te wachten op een trein die niet komt. De dag ervoor was ik voorbereid. Geen openbaar vervoer in verband met demonstraties, stakingen en dat allemaal als protest tegen de verhoging van de pensioengerechtigde leeftijd. Let wel van 62 naar 64!
Wanneer komt de volgende trein dan wel?
Maar ja, in Frankrijk weet je nooit wat er precies staat te gebeuren en dat houden ze graag zo. Er wordt wat omgeroepen over verstoord treinverkeer, maar hoe en wat en hoe lang? Geen idee. Op de app vind ik ook geen enkele informatie. Het enige wat er wel staat – leer ik later – is een opmerking dat je na 17.00 uur moet kijken of er de volgende dag ook nog stakingen zijn. De NS zou je volledig op de hoogte hebben gehouden, maar hier houden ze het expres vaag. Om nog meer ergernis te veroorzaken, zodat de mensen nog beter begrijpen dat het echt niet kan: de pensioengerechtigde leeftijd naar 64 jaar brengen.
Wanneer komt de trein?
Verloren zielen op het perron
Intussen sta ik daar met nog twee mannen, die evenals ik, niet uit het dorp of directe omgeving zijn. Het zijn wel Fransen, maar ook tamelijk verloren in de situatie. Eentje moet naar zijn werk, de ander weet ik niet. Ik wil alleen naar het zwembad en de bioscoop, maar dat kan wel een dagje of misschien nog twee wachten. Ik zeg “bon courage et bonne journée” en loop terug naar huis, doe mijn rugzak met zwemspullen af en besluit de omgeving verder wandelend te verkennen.
