De zitkamer in mijn Franse onderkomen is enorm, ik schat zo’n 50 m2 – het blijkt zelfs 60m2 te zijn -, maar hier speelt zich dan ook alles af.
De woonkamer is woonkamer, annex keuken, annex eettafel, annex nog een eettafel voor bezoek, annex zithoek met grote TV, annex kleine zithoek met grote houtkachel, die geweldig veel warmte kan genereren.Waar ook vrijwel permanent de was hangt. Het is nog winter hè! Het meeste verkeer vindt plaats rond het avondeten als het eten wordt voorbereid en mensen af en aan lopen.
Schoenen uit! En de was hangt vrijwel permanent in de woonkamer.
Iedereen doet zijn ding
De muziek staat aan. Moeder Peggy staat te koken. De kinderen maken hun huiswerk. Vader Lysian leest een boek of staat later op de avond aan de afwas. Ik zit te breien of te lezen. Of ik zit in mijn eigen kamer, die grenst aan de zitkamer, al dan niet met de deur dicht.
De kamer kijkt uit op een enorme tuin, waarin ook de ‘cabane’ (ik zei eerst cabine, maar dat is eerder een douchecabine, blijkt) staat waar Peggy haar privé pilateslessen geeft.
Gezellig huishouden
Enorm gezellig zo’n huishouden. Vader en zoon praten graag over IT. Het is vaders beroep en Eli gaat zeker AI studeren; het is zijn passie. Samen gezellig op de bank op TV naar een programma kijken waar een één of ander IT-probleem wordt uitgelegd. Het gaat volstrekt langs me heen.
Ik word volledig in het gezin opgenomen en krijg verder alle ruimte om te doen wat ik wil. En vooral veel Frans praten…. Wat nog een ding is, maar daarover later.
Harmonieus
Het is een harmonieus gezin, maar natuurlijk ontstaat soms enige onenigheid… vandaag kreeg Eli – de zoon – behoorlijk op zijn donder. Tot drie keer toe was hem gevraagd naar beneden te komen om de afwasmachine uit te ruimen. Konden wij – ja, ik hielp mee met koken – die weer inruimen met alle spullen die gebruikt zijn. Afijn, grote discussie over het hoe en waarom. Over respect en wat respect dan wel betekent. Zoals dat gaat in een gezin.
