LG-19. Vrijwillig bij de voedselbank – deel 3

Observeren van klanten, praatjes met ze maken. Er valt heel wat te beleven in die paar uur die ik op een dag in de voedselbank werk.

Van je hart geen moordkuil maken

Mensen maken van hun hart geen moordkuil. Ik help een mevrouw die zegt dat ze niet alles kan eten omdat ze geen maag meer heeft. “Het zit in de familie, diverse familieleden waaronder enkele van mijn kinderen hebben geen maag meer of zijn voortdurend onder controle om in de gaten te houden of de kanker daar niet toeslaat. Sowieso veel kanker in mijn familie, het zit onze genen, helaas.” Ze glimlacht vriendelijk naar me, deze magere vrouw met een overduidelijk kunstgebit waar de resten van het ontbijt nog te zien zijn.

Op de deur en muur hangen allerlei lijsten met barcodes. Gegroepeerd, maar je moet de logica even door hebben.

Mijn hoofd barst uit elkaar

Als ze klaar is wordt ze naar de kassa begeleid. Afrekenen bij de kassa is een heel leertraject. Het stikt van de uitzonderingen, allerlei knopjes die ergens voor staan. En zeker niet te vergeten: de streepjescode van de producten. Op welke van de zeker tien (enigszins gegroepeerde) verschillende lijsten staan die? Als nieuweling zoek ik me suf en als ik dan het apparaat op de streepjescode richt: “Oh verdorie, weer de verkeerde streepjescode.” Zit ik er net boven of onder, dan heb ik de verkeerde te pakken. Gelukkig biedt de ‘deleteknop’ zeer regelmatig uitkomst.

Op zijn Frans tellen, een ramp

Omdat bij elk product de hoeveelheid moet worden vermeld, worden mijn hersenen nog verder op de proef gesteld. Weet je hoe die Fransen tellen? 70 = 60+10; 75 = 60+15; 80 = 4×20 en 95 = 4×20+15, enzovoorts. Belgen en Zwitsers zeggen septante en nonante ipv soixantedix en quatrevingtdix. Dat is voor mijn hersens een stuk eenvoudiger te behappen, maar helaas, ik moet het op de Franse manier doen. Gelukkig heb ik hulp, maar ik moet ze echt duidelijk maken dat je bijvoorbeeld geen driehonderdvijfennegentig moet zeggen, maar het getal soort van moet spellen: 3-9-5. Of laat me de getallen zien, dat is nog gemakkelijker.

Na een uurtje of drie barst mijn hoofd barst uit elkaar en ben ik blij dat ik mag gaan. Mijn collega’s zijn allerliefst en begrijpen volkomen dat het lastig is in het begin: weten hoe de computer werkt, waar de juiste codes zijn, de cijfers begrijpen…. Die hersenen zijn er niet op ingericht, zelfs na al die jaren blijven de Franse getallen het moeilijkst te begrijpen en te interpreteren.

Klanten betalen voor hun aankopen

De klanten betalen voor hun producten. Gratis weggeven leert ze niet hun eigen verantwoordelijkheid te nemen, vindt de organisatie, dus wordt 10% van de oorspronkelijke verkoopprijs gevraagd voor de boodschappen.

“Gelukkig komt mijn pensioen volgende week weer binnen, dus dat gaat wel lukken, dat bijstorten”, antwoordt een man als het systeem aangeeft dat hij een te laag saldo nadert. Een één- of tweepersoonshuishouden geeft gemiddeld 2,5 tot 4 euro per week uit. Voor een gezin is het gauw het dubbele. Ze gaan met een goed gevulde mand naar huis.