Vorig jaar in Nantes had ik besloten een deel van mijn tijd te vullen met een breiwerk. Sinds het begin van de negentiger jaren van de vorige eeuw heb ik geen breipen meer aangeraakt. Dan zakt er toch knap veel kennis en kunde weg!

Thuis in Hoorn kwam het er gewoon niet meer van en dus besluit ik opnieuw mijn breiwerk mee te nemen naar mijn Franse adres. Ik heb gehoord dat de buurvrouw heel goed kan breien, bovendien is er één keer week een middag dat je onder begeleiding kan leren kleding te naaien en breien, via Maison des Projets. [link]

Buurvrouw Jacqueline

Ik probeer het eerst bij 82-jarige buurvrouw Jacqueline. Net aan staar geopereerd, nog steeds pijn aan haar ogen en ze kan eigenlijk niet zo heel goed zien. De eerste keer toen we haar vonden bij haar tweelingzuster, dacht ik dat ik haar uitleg had begrepen, maar helaas… [link] Dus nu een tweede poging. Dat onder begeleiding leren breien bij Maison des Projets kan nog even niet, want ja, je weet het, het zijn de schoolvakanties. Dan ligt half Frankrijk plat.

Huis uit de zestiger jaren

Interessant om in een huis te komen dat in de zestiger jaren is gebouwd en ingericht en sindsdien zo te zien niet echt is veranderd. Een groot huis; er hebben acht kinderen en twee volwassenen gewoond. Een behoorlijke trap ook, om in huis te komen. “Dat houdt me fit”, zegt Jacqueline, die verder natuurlijk van alles mankeert op haar leeftijd. Niet dat je het ziet.

Chicorei of thee met een smaakje?

We kletsen eerst wat in de keuken. Eén van haar dochters is er ook, die houdt haar moeder elk weekend gezelschap. Ze zijn hier La Guierche niet erg goed gesorteerd in thee en koffie. De keuze bestaat uit chicorei of thee met een smaakje. Wie mij kent weet dat ik niet van koffie houd (chicorei lijkt daarop) en zeker niet van thee met een smaakje. Maar ja, ik ben op bezoek, dus werk ik mij maar door die zoetige thee heen. Ondertussen houd ik de conversatie gaande, mijn oren altijd wijd open: welke nieuwe woorden en zinswendingen kan ik hier oppikken? En, valt er nog wat nieuws te horen over het dorpse leven?

900m2 grasmaaien

“Het liefste maai ik het gras in de tuin. Als ik zo bezig ben, heb ik geen last van mijn versleten rug. De eerste keer in het seizoen, moet het twee keer, omdat ik het gras niet in één keer kort krijg.” Daarna toch wel één keer in de week.” We hebben het hier zeker over 900 m2 hè. 900 m2! Ze vindt het heerlijk. Niets liever dan buiten zijn en in de tuin werken. “Vroeger was het hele terrein moestuin. Ik hoefde toen echt nooit naar de winkel om groenten te halen. Nu ik alleen ben, is er nog een kleine moestuin.” En wat het grasmaaien betreft moet ze nog even geduld betrachten; de grond is nog zeiknat, daar gaat geen grasmaaier doorheen.

Ze vertelt ook dat zij 26 jaar eerder haar man door een heel naar ongeluk is verloren: Bij het omhakken van een boom bij één van de kinderen, kwam de boom op hem neer. Wat een einde!

Breien kan Jacqueline als de beste. Dit is een superingewikkeld breipatroon. Uitleggen is een andere zaak…

Begrijp ik het breipatroon nu beter?

We gaan mijn breiwerk bestuderen. Ze leest en herleest het patroon. Of ze het nou niet goed kan lezen of niet goed kan onthouden… ik krijg geen duidelijk antwoord op mijn vraag. Uiteindelijk denk ik dat ik het ondanks de warrige uitleg min of meer begrepen heb. Thuis ga ik weer aan de slag. Ergens klopt er iets niet en ik herlees het patroon. Ik geloof dat het kwartje is gevallen. Dat wat ik net heb gebreid, moet weer uitgehaald worden. Een nachtmerrie vind ik dat, want altijd bang om steken te laten vallen. We gaan het beleven.

Wij hebben gordijnen, de Fransen hebben luiken. Soms ook wel gordijnen trouwens.

Als je door Frankrijk reist, als ik door het dorp wandel, dan zie ik overal luiken. Voor de ramen, soms ook voor de deuren. In alle kleuren. ’s Avonds als het donker wordt, sluiten wij vaak de gordijnen. De Fransen laten de luiken zakken of klappen ze dicht.

Hun gordijnen zijn meer liflafjes, vitrage, lichte siergordijnen of helemaal geen gordijnen (in Nantes).

Slaapkamer pikkedonker

Vooral op de slaapkamer vind ik die luiken reuze prettig. Je kamer wordt helemaal afgesloten van het daglicht, dus als je ’s morgens wakker wordt heb je echt geen idee van de tijd. Het is gewoon pikkedonker in mijn slaapkamer. Je zou er fantastisch van kunnen slapen. Dat gebeurt dan ook in de eerste week. Daarna komen de slaapproblemen als vanouds weer terug, met zo nu en dan een goede nacht. Tja, de leeftijd heeft mijn slaappatroon – en dat vele andere vrouwen – danig verslechterd.

Soms ook overdag dicht

Maar goed die luiken dus.

Loop of rijd je door een dorp, dan doet het toch wat ongemakkelijk aan. Die dorpen zien er zo ontzettend afgesloten uit. Alsof ze helemaal naar binnen zijn gekeerd. De straatlantaarns geven als enige licht in zo’n dorp. En ook daar wordt op bezuinigd, de lampen gaan vroeger uit dan voorheen.

Overdag zie je ook regelmatig gesloten luiken. Zo kun je niet naar binnen kijken als de eigenaars van huis zijn. Alsof dat hier lukt. De huizen staan meestal zo ver van de stoep of weg af, dat je niet de kans krijgt naar binnen te loeren. Maar goed, een potentiële dief zou natuurlijk zijn ogen de kost kunnen geven als hij op een prooi uit is.

Geen ramen zemen

Een groot voordeel van die luiken is natuurlijk wel, dat ze beter de warmte in huis houden. Ik denk dat gordijnen minder effectief zijn. Voor buurvrouw Jacqueline is er nog een goede reden. Zij houdt haar luiken soms zelfs overdag (half) dicht. Als het regent. “Dan worden de ramen maar nat en dan moet ik ze weer zemen”, beweert ze. Liever in een half donker huis dan vieze ramen. Ieder haar ding, denk ik dan maar.

Eén van de vrijwilligerswerkzaamheden bestaat uit meedraaien bij de voedselbank, in Ballon St. Mars, een kwartier rijden van La Guierche. Elke dag is daar wat te doen.

Vrijwilligers genoeg

Er lopen veel vrijwilligers rond. Zo te zien meer dan zelfs nodig. De meesten van middelbare leeftijd en ouder, een vrouw van een jaar of veertig en een jongen van achttien heb ik in de eerste twee dagen ontwaard.
lees verder … →

“Erica, wat ga je doen twee maanden op het platteland? Alleen Frans praten gaat je dag niet vullen.” Die vraag werd me vorig jaar ook al gesteld. Nantes heeft 350.000 inwoners, La Guierche een fractie daarvan: 1.000 zielen. Het stadse vertier in Le Mans (150.000 inwoners, toch twee keer zo groot als Hoorn) ligt niet op loop- of fietsafstand en lijkt niet buitengewoon spannend. En zoals je eerder hebt gelezen, ook waardeloos verbonden via het OV.
lees verder … →