Er zitten enkele zeer interessante straatartiesten in Montpellier. Enkele voorbeelden.
De fietsenmaker
Op verschillende plekken zie je halve fietsen hangen, hoog op de muur. Van Mr. BMX. Hoe krijgt de kunstenaar het voor elkaar om zo’n object op te hangen zonder dat hij gesnapt wordt?
‘s Nachts kan niet, want dan maakt hij te veel lawaai met zijn boormachine. Daar heeft hij iets op gevonden. Overdag kleedt hij zich als een loodgieter of andere klussenman en heeft dan een excuus om met een ladder te lopen. Hij zorgt er dan voor dat zijn kunstwerk zo in elkaar steekt, dat hij maar twee minuten nodig heeft om die fiets op te hangen. Tijden heeft hij zo gewerkt. Tegenwoordig kent iedereen hem, dus komen ze gewoon een praatje met hem maken. De gemeente valt hem ook niet meer lastig met zijn ‘illegale’ kunst.
Crying sailor
Deze kunstenares maakt keramiek Petit Beurre koekjes van LU en beschildert deze. Ze ondertekent met crying sailor. Op echte grootte, dus je moet goed kijken, want ze zijn maar 7 cm breed en 5 cm hoog. Temeer omdat ze hoog opgehangen worden. Steeds hoger zelfs, omdat fans ze meejatten. Zo populair zijn haar uitingen.
Keramiek workshops
Toen ik hier net was viel haar werk mij al op. Keramieken vrouwtjes die telkens – meestal – uit drie beschilderde schoteltjes bestaan. Heel vrolijk en verfijnd werk. Het blijkt dat deze kunstwerken nog niet zo lang hier zijn. De maakster vond het een ludiek idee om op deze manier reclame te maken voor haar keramiek workshops. Het schijnt te werken als een trein.
Mozaïek met drie puntjes
Mifamosa begon met straatkunst toen zijn oma somber was en de deur niet meer uitwilde. Hij zocht naar een manier om haar toch naar buiten te lokken. En zo ontstond zijn straatkunst. Hij werkt met mozaieksteentjes en zijn werk hangt altijd boven een straatnaambordje. De vorm heeft te maken met dat bordje Zijn handtekening is drie punten naast het kunstwerk. Dat zijn de ogen van zijn moeder, broer en oma.
Vermoorde vrouwen
Een opvallend eerbetoon in de straten van Montpellier: lege schoenen, symbolen van afwezigheid, om vrouwenmoord aan de kaak te stellen. Met daaronder een bordje met de tekst:
« L’amour ne tue pas. Les hommes violents. Si.” En de datum van overlijden. Ondertekend : Les tricoteuses hystériques.
Ze transformeren de stad tot een tijdelijk monument in de hoop de onverschilligheid te doorbreken, aangezien er in Frankrijk elke twee dagen een vrouw sterft door mishandeling. Daarnaast zijn er intussen ook duizend indirecte femicides zijn. Dat wil zeggen vrouwen die door hun partner tot zelfmoord zijn gedreven. Sinds begin 2025 hebben er in Frankrijk al 113 femicides plaatsgevonden, waaronder 62 huiselijke moorden.
Ongeveer 60 hangen er in de stad. Illegaal natuurlijk. Want streetart. Maar dit onderwerp ligt zo gevoelig, dat ze waarschijnlijk blijven waar ze zijn.
Straatkunst is niet áltijd gezellig.